Roeselare

De afgelopen dagen liepen de mailboxen van de Roeselaarse Groenen vol. Dit ongebruikelijke zicht, zo pal middenin de vakantie, wordt veroorzaakt door het voornemen van een projectontwikkelaar om een exclusieve verkaveling te realiseren middenin het gebied dat ooit het Bergmolenbos moet worden. De stroom van reacties die we hierop kregen, allen gaande van ongeloof tot afgrijzen, stemt ons gelukkig. Het bewijst dat de Roeselarenaar wakker ligt van vergroening, dat hij smacht naar een volwaardige grote groene long ten zuiden van de stad. Uit veel reactie blijkt ook een diep ongenoegen over de ongelijkheid in onze maatschappij, maar dat is uiteraard een zaak, hoe terecht ook, die de stedelijke context ruimschoots overstijgt.

Op zich is het eigenlijk onbegrijpelijk dat er op die plaats überhaupt sprake zou kunnen zijn van een nieuwe verkaveling. Waarom koos de Vlaamse Regering er in 2008 niet voor om een coherent massief stadsrandbos te creëren? Waarom werd dat eilandje temidden het donkergroen anders ingekleurd waardoor bouwen er niet per definitie onmogelijk is? Vragen die we ons kunnen stellen, maar in se niets aan de realiteit veranderen.

Vandaag ligt er een verkavelingsaanvraag in openbaar onderzoek en deze aanvraag moet behandeld worden als alle andere. Eerst heeft iedereen de mogelijkheid om bezwaar in te dienen, nog tot woensdag 3 augustus. Afgaande op de mails die we zien binnenlopen, kunnen we er van uit gaan dat het aantal bezwaren heel aanzienlijk zal zijn. En dat in volle vakantieperiode. Bovendien lijken bepaalde bezwaarschriften bijzonder grondig uitgewerkt. Dat zal nodig zijn.

Bij de beoordeling van een verkavelingsaanvraag, en bij uitbreiding ook elke stedenbouwkundige of milieuvergunningsaanvraag, wordt er rationeel en juridisch gedacht. Voor emotionaliteit is er weinig ruimte. Straks, na het aflopen van het openbaar onderzoek, is het de komende weken en maanden dus aan de bevoegde stadsdiensten om de aanvraag en alle binnengekomen bezwaren met een objectieve bril te bekijken en een advies te formuleren naar het schepencollege. Dat schepencollege beslist dan uiteindelijk om de vergunning te weigeren, ze toe te kennen of ze toe te kennen met bijkomende voorwaarden.

En die beslissing kan maar beter heel goed technisch-juridisch onderbouwd zijn, want de belangen zijn groot. En tegengesteld. Het algemeen belang van de bevolking die een homogeen bos wenst tegenover de zakelijke belangen van de eigenaar van de grond die (en dat is zijn goed recht) het maximum uit de verkoop wil halen. Een lichtzinnige weigering om alle bezwaarindieners gunstig te stemmen lijkt misschien aanlokkelijk, maar is (zoals zowat alle lichtzinnigheid) geen goed idee in een dergelijk dossier. Het zou een eventueel beroep bij de Deputatie of de Raad voor Vergunningsbetwistingen nooit overleven. Bij deze instanties gaat het immers nooit om (on)rechtvaardigheidgevoel, maar om (on)recht. Om de letter van de wet.

Leest u hierin een ‘handdoek-in-de-ring-werpen’ vanwege Groen Roeselare? Helemaal niet. Net zomin trouwens als een regelrecht ‘steek-je-verkaveling-daar-waar-het-licht-niet-schijnt’. Als (meerderheids)partij zou het immers onverstandig zijn om ons in dit stadium van de besluitvorming uit te spreken over de grond van de zaak. Het openlijk uiten van een droomscenario zou onze schepen in een moeilijk parket brengen. Vooringenomenheid ondermijnt een objectieve collegebeslissing.

We houden het dus zakelijk en algemeen: Er is een vergunningsaanvraag die steunt op een weinig coherente inkleuring van het hart van het Bergmolenbos door de Vlaamse Regering, 8 jaar geleden. We juichen de stroom van negatieve reacties toe omdat ze bewijzen dat de bevolking meer groen en meer sociale gelijkheid wenst. We juichen toe dat er heel goed onderbouwde bezwaarschriften ingediend worden omdat dit bewijst dat de procedure van een openbaar onderzoek wel degelijk nuttig is en er bij de bevolking veel expertise zit die het voor een stad en een bestuur gemakkelijker maakt om goed beargumenteerde beslissingen te nemen. We juichen toe dat zovelen op de barricaden klimmen voor meer natuur, meer rust, meer adem.