Zo vlak voor de feesten word ik weer enorm geconfronteerd met de verschillen in onze wereld. Overdag werk ik in een slagerij waar de bestellingen vlot binnen lopen, 's Avonds moet ik in het bijzonder sociaal comité van het OCMW mensen confronteren met de beslissingen van Fedasil. Sommige van die beslissingen kan ik echt niet begrijpen. Ik weiger te aanvaarden dat mensen die willen werken, die willen leren, die voor hun kinderen een betere toekomst willen uitbouwen, hier niet welkom kunnen zijn. Sinds wanneer hebben we geen goede stielmannen met ervaring nodig? Zijn dat onze Vlaamse idealen? Hoeveel West-Vlamingen trokken de vorige eeuw niet naar Canada of Frankrijk om daar een betere toekomst te zoeken? Maar anderen gunnen we die dromen niet? En waar moeten die mensen dan naartoe? Ze komen op straat te staan, hun arbeidskaart wordt ingetrokken, het geld raakt op? Zo worden die mensen een gemakkelijke prooi voor huisjesmelkers, uitbuiting en misbruik. Wat doe je als je gezin dreigt te verhongeren?  Als de bevoegde minister pronkt met haar besparingen, en tegelijkertijd moeiteloos en harteloos gezinnen met kinderen op straat zet en in de illegaliteit drijft, dan word ik kwaad. Er is nog genoeg plaats in onze herberg: het asielsysteem in verkeerd en moet dringend bijgeschaafd worden. Misschien iets om over na te denken bij de cava en de kerstkalkoen?. Zeker iets om te veranderen volgend jaar!