Soms schuilt nieuw beleid in een klein hoekje. De groene toets aan het beleid vertaalt zich niet noodzakelijk in grootste projecten. Met aan een puur technisch dossier een menselijk kantje te geven, kan je al het verschil maken. Neem nu de werf in de Ooststraat en Poststraat. Op de plaats waar vroeger onder andere de Club was, verrijst een nieuw complex, maar niet zonder dat er eerst een ondergrondse parkeergarage wordt gegraven. Dit betekent dat er ettelijke ladingen grond moeten uitgegraven en afgevoerd worden. Geen evidentie, zo pal in het centrum.De aannemer zet voor die klus zware tractoren in. Voor hem is dat, puur economische gesproken, de beste optie, omwille van het laadvermogen en de mogelijkheid om op goedkopere rode diesel te rijden. Wij van Groen vinden dat dergelijke tractoren eerder op het veld thuishoren dan in de binnenstad, maar begrijpen ook wel de motieven van de aannemer.

Maar? we plaatsten er een grote maar bij. De Poststraat - en bij uitbreiding de aanrijroute over het Polenplein, Paterstraat en Zuidstraat ? ligt pal in het onderwijshart van de stad, met de Grauwzusters, het College en het VTI. Dit betekent letterlijk duizenden leerlingen en scholieren die er dagelijks passeren. Wat ons betreft het liefst per fiets of te voet. De combinatie van die kinderen met zware tractoren zagen wij niet zitten en de collega's in het schepencollege hadden weinig overtuigingskracht nodig om ons daarin te volgen.

Er werd dus afgesproken met de aannemer dat de transporten bij het begin en einde van de schooldag enkel konden onder politiebegeleiding. Een last die al snel te groot bleek en dus besloot de aannemer zelf om de graafwerken maar te starten op het moment dat alle schoolkinderen veilig in de klas zitten en er mee te stoppen eens de klas uit is.

Het lijkt misschien een klein detailtje in een groots bouwdossier, maar een fietsend kind is voor Groen nooit een detail dat over het hoofd mag gezien worden.