Op zaterdag 21 mei werd, als afsluiter van de Week van de Opvoeding, de Roeselaarse tutjesboom plechtig ingehuldigd. In de boom in het Noordpark kunnen 'grote kindjes' hun tutje aan de wilgen hangen (al is het dan geen wilg). Vermits een tutjesboom perfect op de kruising ligt van twee beleidsdomeinen van onze schepen, welzijn en groen, had Filiep een gelegenheidsspeech in de mouw zitten. Maar aangezien de massale aanwezigheid van kindertjes die stonden te dringen om onder applaus van hun tutje af te geraken, bleef de speech in de mouw. Daarom geven we hem hier mee."Afgelopen week zag ik op Facebook een heel herkenbare foto passeren. Een foto van een stapel bavetten die de traditionele lenteschoonmaak niet overleefd hadden en klaar lagen om een nieuw leven te beginnen, hetzij om een nieuw babynekje, hetzij als poetslap. Het commentaar van de mama die de foto postte, was even herkenbaar: "wat worden ze snel groot". Het is een gevoel dat iedere ouder of grootouder wel kent. Een gevoel dat zo fantastisch treffend wordt bezongen door Herman Van Veen, in het lied over zijn dochter Anne. "Van de pot naar de WC, gaat 1 2 huppekee" en "voor ik goeiemorgen zeg, ben je op je brommer weg".

Kindjes worden snel groot, zeker vanuit het oogpunt van de ouders, de rush-hourgeneratie die elke vrijdagmiddag moet vaststellen dat de werkweek alweer voorbij gevlogen is en die op maandagmorgen precies een dagje weekend tekort komt.

Maar ook de peuters en kleutertjes zelf vinden al snel dat ze groot worden. Elke dag opnieuw ontdekken ze nieuwe vaardigheden, of moet ik zeggen vermeende vaardigheden. "Ik kan al zelf eten, papa" of "ik wil zelf mijn t-shirt aandoen, mama". Dat er puree in de haren hangt of dat de dino op de rug in plaats van op de borst staat, nemen we er dan zuchtend bij. Tijdens het rush-hour soms een zucht met enige ergernis, op een rustiger moment eerder een gelukzalige zucht. "Wat worden ze snel groot".

En toch. Hoe snel ze ook groot worden, toch koesteren ze nog graag het klein zijn. Daar horen knuffels bij, zowel de lijfelijke knuffels met mama of papa als het lapjeskonijn met de besabbelde oren dat eens in de zoveel tijd 's morgens vroeg in de wasmachine moet, zodat het tegen bedtijd zeker droog is. Zoniet wordt het slapengaan compleet onmogelijk. Echt compleet onmogelijk.

Een tutje hoort daar vaak ook bij. Het tutje dat troost biedt bij kleine en grote pijntjes. Het tutje dat rust brengt na een lange dag vol ontdekkingen. Het tutje dat het hongergevoel een beetje uitstelt waardoor de laatste fles wat later kan, en de nacht dus iets later kan eindigen.

Van dat zo vertrouwde en gekoesterde tutje afscheid nemen is niet gemakkelijk. Niet voor het kind, maar ook niet steeds voor de ouders. Vooral papa's zien in dat tutje wel eens een compensatie voor hetgeen ze van nature niet hebben. Het is een surrogaat voor de troostende moeder, ook al is het dan om te foppen.

Vanaf een bepaalde leeftijd is het echter belangrijk dat het tutteren ophoudt. Over het waarom zou ik hier een heel exposé kunnen geven. Sinds deze week hebben we in de stad immers 'het huis van het kind', een team van deskundigen dat klaar staat om alle vragen in verband met opvoeden en grootbrengen te beantwoorden. Een loket voor alle mogelijke vragen van in de wieg, en zelfs nog vroeger, tot ze het huis uitvliegen. Op de vraag "waarom moet het tutje de boom in?" zou je er als jonge ouder meteen een degelijk advies krijgen. Met een medisch luik, tutjes zijn niet goed voor de uitkomende tandjes, met een ontwikkelingsluik, tutjes zijn niet goed voor de taalontwikkeling, maar ook met een heel praktisch en kindvriendelijk luik. Hoe gaan we er samen voor zorgen dat jij, stoere jongen of flinke meid dat tutje niet meer nodig hebt? Hoe gaan we er samen afscheid van nemen?

Dat samen afscheid nemen kan door er een ritueel rond te bouwen. De overgang van zuigeling naar 'groot kindje' wordt feestelijk ingekaderd en plechtstatig krijgt het tutje een nieuwe bestemming. Bijvoorbeeld als decoratie van één van de mooiste bomen in het park. Een kleurrijke boom die aan heel de stad bewijst hoe snel ze groot worden, onze kleintjes."